Омголон хөх салхи

Онхи юм бүхэн утгаа алдаад
Орь ганцаар гансран хэвтэхүйд
Омголон хөх салхи
Он цагийн тэртээгээс
Оч хаялах мэт цахилав
Орой дээрээс зулай нэвтлэн
Од мичдийн гялбааг шингээв
Оломгүй далайн давстай усаар
Онгож гандсан магнайг шавшив
Онгод шүтээний захиас сургаалийг
Онцолж надад итгэж шивнэв
Онцгойрч гаршсан шид чадлыг
Олоорой хэмээн өвлүүлж шившив
Олон үеийн түүх цадигийн
Огт мэдэхгүй нууцыг дэлгэв
Алтайн уулсын догшин салхи
Агсам хүлэг мэт довтолгон ирэв
Арьс махаар нэвчин тархаад
Атгахан зүрхний угт хүрэв
Амин голыг гогдон байж
Арван зууны гомдлоо тайлав
Аньсага нүдийг нулимс бүрхэж
Алдаа эндлийн гашууныг амтлав
Агсарч догширсон хилэнт салхи
Аадрын бараан үүлс хуралдуулж
Аянга цахилгаан галаар ташуурдаж
Агсамнаж тунирхсан хурын усыг
Алдхан бие дээр минь бүгдийг асгав
Асар удалгүй тайтгарч тайвшраад
Ардын дууны аяар аргадав
Цаст уулын хувилгаан салхи
Цан хүүрэг жавраар үлээв
Цал буурал үстэй өвгөн
Цаст оргил дээр тухласан байв
Цагийн тоосыг хийстэл үлээж
Цагийн эрхээр мартагдсаныг сэрээв
Цагийн жамыг тодруулж
Цаглашгүйн учгийг хүүрнэв
Цагаан нь харыгаа дийлдэг гэдгийг
Цаг ямагт санаарай хэмээв
Цаг нь болсон бүхнийг
Цагдаж юу ч зогсоохгүй гэнэ
Цаг үедээ эзэн сууж
Цадиг түүхээ өөрөө бүтээж
Цагаан бүхнийг түгээ гэвэй